محرّم و صفر رو می‌خوندم از کربلا
منم مثه رقیّه، جاموندم از کربلا

من از سعادت کم؛ اون از غم فراوون
من توو خونم جاموندم؛ اون تووی شام ویرون

فرق من و سه‌ساله، زمین تا آسمونه
من مثه اون نخوردم سیلی و تازیونه

موهای من نسوخته؛ طشت طلا ندیدم
من سر شیرخواره روو نیزه‌ها ندیدم